Dus jij denkt dat je hond gezond is.....?!

De meeste eigenaren doen hun best om hun hond zo gezond mogelijk te houden. Ze kiezen voor goede voeding, volgen adviezen van deskundigen over ontwormen en vaccinaties en gaan bij klachten met hun hond naar de dierenartsen. En toch ben ik bang, dat een groot deel van de honden toch niet gezond is. Weet jij zeker hoe het staat met jouw hond?

Ik weet het. Het staat er nogal stellig. Ik durf dat ook alleen maar te doen, omdat ik inmiddels uit ruime persoonlijke ervaring spreek. Ook ik dacht een gezonde hond te hebben. En dat terwijl er denk ik maar weinig mensen zo (bijna geobsedeerd) bezig zijn met de gezondheid van hun hond als ik. Na twee heftige verliezen binnen twee jaar, ben ik bijna hypochondrisch.
(dit artikel schreef ik in enkele jaren geleden. Niet lang daarna is Ginn alsnog overleden aan de complicaties van de behandeling….)

En toch… toch blijkt een van mijn honden haar hele leven lang waarschijnlijk al ernstig ziek te zijn. En niemand die het heeft gemerkt. Ik heb er lang over nagedacht of ik dit hele persoonlijke verhaal met jullie wil delen.
Maar als ik er maar 1 hond en zijn eigenaar mee kan helpen, dan heeft haar ziekte en ons proces toch nog een positieve kant….

Herplaatser

Ginn is een bruine Labrador-teef van nu bijna acht jaar oud. De eerste zes jaar van haar leven was ze van iemand uit de nabije familiekring, dus ik heb haar zien opgroeien. Twee jaar geleden kwam ze bij ons in huis om de leegte op te vullen van onze hond Aisha die op 7-jarige leeftijd overleed aan een darmdraaiing. Ean, onze Flatcoated retriever, was daarna alleen en daar was niemand bij ons thuis op ingesteld. Ginn sneeuwde enigszins onder in een jong en druk gezin en dus sneed het mes aan twee kanten.

Ik ken haar dus al vanaf pup. In vakanties van haar eigenaar was ze bij ons. En wat ons allemaal al wel eens opgevallen was, was dat Ginn geen “stuiter-Labrador”was. Maar goed. Dat kan. Niet iedere hond is hetzelfde nietwaar?
Ze had geregeld jeuk (atopie was de diagnose) dus kwam nogal eens bij de dierenarts. Andere typische “Ginn-dingen” waren oorontstekingen, veel verharen en een typische geur. Daar kwam het sloom zijn en weinig energie wel eens ter sprake. Achteraf (maar dat is altijd gemakkelijk he?), had er eigenlijk toen al “iets” moeten gebeuren.

Reactief

Qua gedrag werd Ginn in de loop der jaren enigszins reactief. Als jonge hond kon ze met iedere hond, maar naarmate ze ouder werd, ging ze blaffen naar andere honden en soms naar andere prikkels. Op geluiden was ze altijd alert (maar onweer en vuurwerk waren geen probleem.) Op basis van haar verleden wist ik het als gedragstherapeut goed te duiden; ze was een aantal keren aangevallen door een grote hond in de buurt. Dus tja..

Van de regen in de drup…

Begin 2015 bleek dat Ginn twee kapotte kniebanden had en een aantal rughernia’s. Dat was een bittere pil. In januari en maart van dat jaar werd ze geopereerd aan beide knieën. Toen al kon ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan..
Tijdens de operaties bleek de schade aan de banden veel groter dan wie dan ook gedacht had. Diverse medici van allerlei pluimage hadden haar knieën al bekeken en kwamen tot dezelfde conclusie als die van mij; niet ok maar niets ernstigs.
Op dat moment heb ik al gedacht; ik had beter op moeten letten. De reactiviteit kan makkelijk te maken hebben gehad met pijn in haar knieën (die ze zeker gehad moet hebben) en associaties die ze op basis van die pijn met onbekende honden gemaakt kon hebben. Maar goed; niets meer aan te doen en een goede wake up call.
Maar de les was blijkbaar nog niet duidelijk genoeg…

En net toen we dachten dat we weer konden beginnen met het leuke leven, het opbouwen van bewegen en weer spelen met Ean, werd het alleen maar erger.
Het begon met wat trillen van de achterhand en met mijn hypochondrische inslag zaten we binnen een half uur bij onze vaste dierenarts. Die alle ellende met de andere twee honden had meegemaakt en dus wist hoe dit voor ons moest voelen…
Uit bloedonderzoek bleken torenhoge leverwaardes. Wat leidde tot een echo, wat weer leidde tot een doorverwijzing naar Utrecht voor een leverbiopt omdat het duidelijk was dat ze hepatitis had en er waarschijnlijk ook al weefsel was afgestorven. In Utrecht kregen we vervolgens de schrik van ons leven,omdat ze heftige bloedarmoede had en een zware verdenking van de Ziekte van Addison.

Dat bloedonderzoek na het trillen?
Het was het allereerste bloedonderzoek dat ooit bij haar gedaan was… Bleek later.
Hadden we dan geweten wat we nu weten?
Geen idee.. maar het blijft knagen.

Inmiddels is duidelijk dat Ginn chronisch ziek is. Gelukkig nog wel met een redelijke levensverwachting en haar kwaliteit van leven is zeker niet slechter dan een aantal maanden geleden. Het is duidelijk dat ze chronische leverontsteking heeft als gevolg van koperstapeling. Een erfelijke afwijking die veel voorkomt bij Labradors. Meestal zijn het teven en meestal wordt het ontdekt als ze rond de zeven jaar oud zijn. We zitten nu aan het begin van een maandenlang traject om de koper uit haar lijf te drijven met medicatie. Als dat lukt en de ontsteking wordt dan ook minder, dan is er licht aan het einde van de tunnel.
Daarnaast heeft ze Ziekte van Addison, een immuun-gerelateerde ziekte met ook een erfelijke component waardoor haar bijnieren niet (voldoende) meer functioneren. Ze zal haar hele leven medicatie moeten hebben om ervoor te zorgen dat haar lijf de benodigde cortisol en aldosteron heeft om te kunnen functioneren.

De koperstapeling heeft ze al vanaf het moment van geboorte. Van de Addison weten we het niet zeker hoe en wanneer het begonnen is. Maar feit is, dat ze NIETS liet zien. Behalve dat ze geen stuiter-Labrador was…..
Ze at als een Labrador, wilde wel spelen, kwam aandacht vragen, braakte niet, had geen problemen met de ontlasting.
En toch was ze hartstikke ziek…

Als je lijf koper in je lever opstapelt en er daardoor een deel van je lever afsterft, voel je je vast niet lekker schat ik zo in. Ik vind het dus niet zo gek dat Ginn, in combinatie met haar slechte ervaring, reactief is geworden. Als je dan ook nog kapotte knieën hebt, is dat ook niet een positieve bijdrage.En oh ja; als je Ziekte van Addison hebt, kun je banger en reactiever worden..

Waarom dit lange verhaal?

Om je op het hart te drukken dat je echt echt echt niet aan de buitenkant kunt zien of je hond gezond is of niet. En ook je dierenarts kan niet met een routine-onderzoek concluderen dat er niets aan de hand is.
Het aantal honden dat ik als gedragstherapeut in behandeling heb en na een doorverwijzing toch niet helemaal gezond blijkt te zijn, is groot. Ik heb het niet bijgehouden, maar ik schat zo’n 40%. Ik vond het vorig jaar, voor dit alles, al schokkend. Maar blijkbaar niet schokkend genoeg…

Gedrag en medisch

Als je niet goed in je vel zit, heb je een korter lontje.
En ook als je niet mank loopt, niet overgeeft, geen diarree hebt, kun je medische problemen hebben. Mijn klanten, meestal eigenaren van reactieve honden, zeggen vaak als ik over de medische kant begin: “maar ik merk helemaal niets aan hem dat hij niet gezond zou zijn!”
Nou…. je zit niet voor niets bij mij, is dan tegenwoordig bijna altijd mijn antwoord.

Mijn ervaring is dat weinig dierenartsen een goed oog hebben voor de relatie tussen gedrag en de fysieke gesteldheid van de hond. Dat maakt het allemaal nog moeilijker, want als de eigenaar het niet ziet en de dierenarts vindt het niet nodig, blijft een potentieel gezondheidsprobleem niet onderzocht.
Let wel; ik zeg ze-ker niet dat elke hond met een gedragsprobleem een medisch probleem heeft!!!!! Ab-so-luut niet!!!

Maar; stap niet in dezelfde valkuil als ik.
En help je hond.
Op tijd………

Dit artikel is geschreven door Monique Bladder, hondengedrag-specialist. Overname zonder toestemming is niet toegestaan. Delen van deze link wordt op prijs gesteld!