Ben jij ook een honden-eigenaar met een roze bril?

Ik praat en mail met honderden eigenaren van honden. Met de meesten van hen heb ik contact omdat er 'iets' is met hun hond. Hij gromt, hij is 'druk', hij kan niet alleen zijn of hij schrikt heel erg van geluid. En de eigenaren zijn gelukkig op zoek naar informatie om ervoor te zorgen dat het gedrag (en hopelijk ook de angst, boosheid, frustratie of eenzaamheid) minder wordt. Ondanks die duizenden gesprekken die ik gevoerd heb, is er één ding dat me altijd blijft verbazen. Namelijk hoe erg eigenaren eventuele risico's van het gedrag van hun hond onderschatten. Met slachtoffers als potentieel gevolg. Als het niet de omgeving is, dan is het wel de hond. 

Ik hecht erg veel waarde aan het erkennen van de hond als levend individu, met zijn eigen karakter, persoonlijkheid en emoties. Sommige criticasters denken dat ik daarmee de hond op hetzelfde evolutionaire niveau zet als de mens. "Maar je moet de hond niet behandelen als een mens," zeggen ze dan. Ze denken dat we daar een meningsverschil over hebben, maar dat is verre van waar. Het feit dat een hond emoties heeft, maakt niet dat ze hetzelfde zijn als een mens. Ik behandel mijn (en andere) honden dus ook zeker niet als mensen. Daarmee zou ik ze tekort doen, eisen aan ze stellen die niet eerlijk zijn en ze bovendien belangrijke basale honden-behoeftes ontzeggen. Nee hoor. Een hond is een hond. Een mens is een mens. 
Dat betekent in mijn ogen echter niet dat je een hond als 'minder' moet behandelen. Ook niet als 'meer' trouwens. Ik vind dat je een hond pas recht doet als je (h)erkent wat hij is. Een dier dat zich als één van de besten in het dierenrijk heeft kunnen aanpassen aan het samenleven met ons. Met voordelen voor het voortbestaan van 'de hond', maar ook nadelen. 

Eén van die nadelen is in mijn ogen het feit dat een heleboel eigenaren soms lijken te vergeten dat een hond niet een pluche knuffelbeer is. Die
a. maakbaar is naar wat wij graag willen en verwachten. En
b. dankbaar is voor wat wij voor hem doen. En 
c. zo lief is dat hij nooit agressie zou inzetten (naar ons of andere honden of mensen)

En die drie veronderstellingen leiden tot in mijn ogen grote risico's en hondenleed! 

Er is (in mijn ogen dan) geen levend wezen perfect. Ook niet onze honden. Dat betekent niet dat ze minder lief zijn, dat wij minder om ze moeten geven en dat ze minder verdienen dan de beste zorg die we ze kunnen geven. Want ze zijn lief en ze verdienen alle zorg en liefde die we ze kunnen geven. Maar perfect zijn ze niet. Net zoals wij mensen dat niet zijn. 
Naast dat je om ze kunt lachen, je eindeloos van ze kunt houden en ze het middelpunt van je leven kunnen zijn, zijn er meer mogelijkheden. Ze kunnen zorgen voor grijze haren en slapeloze nachten (bij mij in elk geval 😅). Ze  kunnen graven, vernielen, smerig zijn, ziektes overbrengen én ons of hun omgeving schade aanbrengen. Allemaal punten die we soms lijken te vergeten, maar met name het stuk dat honden óók schade kunnen aanbrengen, mogen we eigenlijk helemaal niet vergeten! 

In mijn ogen gebeurt dat te vaak. We kijken bijna verliefd naar onze eigen honden en vergeten daarbij dat een hond een hond is. Met fikse tanden en agressie als één van zijn manieren om te communiceren. Als een hond agressie inzet, is dat in 99,9% van de gevallen niet abnormaal. Zo'n hond is niet gestoord of abnormaal (of dominant!). Hij communiceert met zijn omgeving. 
Ongewenst? 
Ab-so-luut!
Want een hondengebit kan fikse schade aanrichten (óók als het geen 'kalf' is!)
En daarnaast is een hond die agressie inzet, meestal geen blije hond...

Maar abnormaal? 
Nope, maar heel heel zelden....

Toch lijken veel eigenaren die eigenschap van hun hond te vergeten. Hoe vaak ik niet moet benadrukken: "Denk eraan: elke hond kan bijten". "Ja, dat weet ik. Maar.... " en vul dan maar in. Die roze bril zorgt ervoor dat we vaak geen passende maatregelen nemen om de omgeving én de hond veilig te houden. Geen muilkorf terwijl het verstandiger is, hond niet in de bench (aan de lijn, in een andere ruimte of achter een hekje) als er visite komt terwijl hij die fixeert, niet aan de lijn terwijl hij achter joggers aangaat of niet weghouden bij een kruipende baby terwijl de hond daar achteraan sluipt. 
Dit gaat overigens niet alleen op voor honden die agressie inzetten. Honden die bang zijn voor bv. geluiden, verkeer, mensen of andere honden doen nog wel eens een poging tot ontsnappen. Natuurlijk wil niemand dat zijn hond doodgereden wordt, maar sta ook eens stil bij het risico op een verkeersongeval dat je daarmee neemt. Zorg dan voor dubbele lijnen en een veiligheidstuigje bijvoorbeeld. 

Kortom: zet je roze bril af en zie je hond voor wat hij is. Een levend wezen dat in onze maatschappij jouw begeleiding nodig heeft om het veilig te houden. Voor zijn omgeving én ook voor zichzelf. Want wie denk je dat er óók een slachtoffer is na een bijtincident of een ontsnappingspoging? 
Juist. De hond.

Wil je meer leren en begrijpen van je hond en zijn gedrag? Zodat je hem kunt begeleiden zodat hij geen schade kan aanrichten maar vooral ook zodat hij zich prettig voelt? Word dan lid van de gratis Doet ie anders Nooit! Club of bekijk mijn YouTube-kanaal. 

Dit artikel is geschreven door Monique Bladder, hondengedrag-specialist. Overname van dit artikel is niet toegestaan zonder schriftelijke toestemming. Delen van dit artikel op social media via de link wordt op prijs gesteld.