Tijd opbouwen: de grote valkuil bij het leren alleen zijn

Vraag een willekeurige honden-eigenaar (of zelfs iemand die nooit honden gehad heeft maar er toch 'verstand' van heeft 😉) hoe je een hond leert om alleen te zijn. En het gemiddelde antwoord zal zijn: "langzaam de tijd opbouwen, zodat ie er steeds beter aan went om iets langer alleen te zijn". Of een variant op dit antwoord. De kern zit hem vaak in: "de tijd opbouwen". En daar is ie: de grootste valkuil en het probleem bij het leren alleen zijn. Namelijk focussen op de tijd en alle vereiste randvoorwaarden vergeten. Het is een scenario voor het creëren of in stand houden van een probleem.

Honden zijn niet 'gemaakt' om alleen te zijn. Ze voelen zich het beste en het fijnste in gezelschap. Welk gezelschap verschilt nog al. Sommige honden voelen zich al ok met de aanwezigheid van een andere hond, kat of zelfs vogel in de buurt. Anderen hebben wel mensen om zich heen nodig, maar nemen 'genoegen' met wie dan ook als vervanging voor jou. En anderen hebben echt persé jouw aanwezigheid nodig om zich goed te voelen. 

Het probleem van niet alleen kunnen zijn, heeft dus maar weinig te maken met tijd. Als dat het uitgangspunt is, ga je voorbij aan hoe de hond zich voelt als hij zonder jou moet zijn. Voor de meeste honden geldt namelijk dat ze - zonder jouw aanwezigheid - zich eenzaam voelen. Soms in paniek raken. En dat ze in een poging om weer contact met jou te maken, gefrustreerd en boos worden over dat het niet lukt om weer bij je te komen. 
Een hele 'berg' aan negatieve emoties dus. 
Die je niet 'zomaar', met het opnieuw opbouwen van de tijdsduur, uit de weg ruimt. 

Om zich ontspannen en prettig te voelen zonder jouw aanwezigheid, moet een hond in elk geval mentaal in staat zijn om zelfstandig te zijn. Dat is de reden waarom pups tot en met zo'n 12 weken oud, nog helemaal niet zonder jou kunnen (natuurlijk is dat een grove richtlijn, sommige pups kunnen het eerder, anderen zijn later). Dat betekent niet dat je niet al met pups 'iets' kunt doen, maar verwachten dat ze alleen kunnen zijn, is irreëel. 
Je hond moet dus enigszins zelfstandig en onafhankelijk van jou kunnen functioneren. En daarnaast zich ook nog veilig voelen in de omgeving waarin hij dat moet. 

Vergelijk het met een tiener, die op het punt staat om het huis te verlaten en zelfstandig op kamers te gaan. Om dat te kunnen, moet hij of zij al enigszins zelfstandig en onafhankelijk kunnen functioneren. En hij of zij moet zich ook geen zorgen maken over wat er allemaal zou kunnen gebeuren als jij er niet bij bent als ouder om zijn of haar hand vast te houden. Bij kinderen die op kamers gaan, bouwen we ook de tijd niet op 😇 Maar realiseren we ons dat er meer nodig is om alleen te zijn. 
Nu zijn kinderen en honden natuurlijk niet hetzelfde (voordat we die discussie krijgen 😉). Maar emotioneel gezien kun je ze zeker met elkaar vergelijken. En ik hoop dus dat dit voorbeeld het wat duidelijker voor je maakt dat je hond meer nodig heeft dan een schematische opbouw van tijd. 

Als je met het alleen zijn van je hond aan de slag gaat, zijn er eigenlijk vier belangrijke pijlers waar je naar mijn mening mee aan de slag moet:
1. Onafhankelijkheid en zelfstandigheid van je hond stimuleren
2. Een geschikte locatie kiezen voor het alleen zijn
3. Een vertrekritueel maken dat veilig voelt voor je hond
4. Tijd opbouwen

Kun je wel hulp gebruiken bij het leren alleen zijn? Kijk dan hier: http://www.moniquebladder.nl/lesprogramma-zonder-jou

Dit artikel is geschreven door Monique Bladder, hondengedrag-specialist. Overname is niet toegestaan zonder schriftelijke toestemming. Delen van de link naar dit artikel via social media wordt op prijs gesteld.